พระคัมภีร์บันทึกว่า มีการกันดารอาหารเกิดขึ้นในกิลกาล และมีผลกระทบต่อชีวิตและความเป็นอยู่ของทุกๆ คน รวมถึงผู้เผยพระวจนะ โดยเฉพาะในเมืองกิลกาลซึ่งน่าจะมีโรงเรียนสอนการเป็นผู้เผยพระวจนะอยู่ (ดู 2 พงศ์กษัตริย์ 2:1 และ 2 พงศ์กษัตริย์ 6:1-7 ประกอบ) เอลีชาบอกให้เกหะซีตั้งหม้อเพื่อต้มข้าวเลี้ยงผู้เผยพระวจนะจำนวน 100 คน (ข้อ 43) และมีผู้เผยพระวจนะบางคนได้ไปเก็บน้ำเต้าป่ามาใส่ในหม้อโดยไม่รู้ว่า น้ำเต้านั้นมีพิษ ในขณะเดียวกันก็มีคนนำขนมปังบารลี 20 ก้อน และข้าวใหม่ ซึ่งไม่น่าจะมาก (จากข้าวหนึ่งฟ่อน ดูเลวีนิติ 23:10 ประกอบ) ซึ่งไม่เพียงพอต่อคน 100 คน
Q1 เอลีชาแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นพร้อมๆ กับทั้ง 2 ปัญหาอย่างไร ทั้งอาหารที่เป็นพิษในหม้อ และ ขนมปังและข้าวที่คนเอามาให้มีจำนวนน้อยนิด? และผลที่เกิดขึ้นเป็นอย่างไร? (ดูข้อ 41, 43-44 ประกอบ)
Q2 สิ่งที่เอลีชากระทำ และพระวจนะของพระเจ้าที่ว่า “พระเจ้าทรงเลี้ยงดูข้าพเจ้าดุจเลี้ยงแกะ ข้าพเจ้าจะไม่ขัดสน” สดุดี 23:1 ช่วยให้คุณเรียนรู้ที่จะไว้วางใจในการดูแลของพระเจ้าอย่างไร?